Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Eric, mijn leraar.
Een van mijn grootste passies is muziek.
Ik kan er intens van genieten, het kan me mee slepen en overeind helpen wanneer ik het allemaal even niet meer weet.
Ik was 16 en ik deed een opleiding waar "muziek" een van de vakken was.
Eigenlijk heb ik dat vak nooit leuk gevonden, want de docent was altijd een een of andere vage kwibus die van muziek eigenlijk niets af wist en graag met ons wilde praten over het leven van Bach en Mozart, in plaats van zelf muziek te maken.
Tot het vijfde jaar van de opleiding, toen ging hij weg, en er zou een nieuwe docent komen, Eric.
Hij was 31 jaar en leek van geen kant op onze vorige docent. Hij maakte zelf muziek, hij speelde prachtig piano en gitaar. Ook wist hij van alles over vreemde exotische instrumenten waar nog nooit iemand van had gehoord en hij kon ze bijna allemaal bespelen.
Hij schreef met ons muziek, leerde ons alles over ritmiek en nam ons mee naar buiten voor muziekexpirimenten.
Ik vond het allemaal reuze interessant en Eric echt waarzinnig cool.
Hij was artistiek maar toch nuchter, en geinteresseerd en aardig.
Bovendien behandelde hij ons als gelijken,wat je niet vaak meemaakt als je 16 bent. Het viel me wel op dat mijn klasgenoten hem echt zagen als een volwassenen, en zichzelf niet. Ik keek daar heel anders tegenaan. Ik kon er niks aan doen maar voor mij was hij meer een leeftijdsgenoot die je dingen leert en waar je gewoon mee om kunt gaan zoals met je eigen vrienden.
Zo kwam het ook dat ik na zijn lessen vaak nog even bleef om te kletsen.
Dan praatte we over muziek. Vaak vertelde ik over een artiest die ik heel goed vond, en dan reageerde hij heel enthousiast. Of hij liet mij muziek horen die ook helemaal aansloot bij mijn smaak. Ik was benieuwd naar de muziek die hij zelf maakte, met zijn bandje. We wisselde e-mailadressen uit en hij zou me wat bestandjes opsturen.
Al gauw zaten we heel vaak te mailen. Hij kon leuk schrijven en we vertelde elkaar over de dingen die we meemaakte. Ik heb veel gelachen om zijn verhalen.
Ik vertelde hem alles wat me bezig hielt, en dus ook wat me dwars zat.
En dat deed hij ook bij mij. Hij vertelde over zijn zus, die heel erg in de problemen zat. Ze had borderline en was suicidaal. We hebben veel gepraat, getelefoneerd, en op een gegeven moment gingen we ook na de lessen vaak samen wat drinken om de hoek. Mijn klasgenoten hadden al opgemerkt dat ik een hechte band met hem had, en dat vonden ze raar. Mijn vrienden klaagde dat ze me nooit meer zagen, en dat ik het alleen nog maar over hem had. Hij was te oud voor me, zeiden ze. "Ja" zei ik dan boos, "Dat weet ik ook wel. Ik ben ook nie verliefd hoor, hij is meer als een broer voor me". Maar ik wist dat dat onzin was. Hij was geen broer voor me, het was veel meer.
Ik was smoorverliefd. Ik dacht de hele dag aan hem, keek de hele week uit naar zijn lessen, voelde me intens gelukkig als ik bij hem was en wanneer hij me per ongeluk even aanraakte ging er een heerlijke soort rilling door mijn hele lijf.
Toen werd het zomer vakantie. Geen lessen meer, maar we hielden contact. Op een dag belde Eric me op en zei: "Raad eens? Ik heb twee kaartjes voor Lowlands, ga je mee?" Ik kon wel juichen! Weken heb ik zenuwachtig rondgelopen, ik keek er ontzettend naar uit. We zouden de drie dagen blijven. Tegen mijn ouders zei ik dat ik met een vriendin ging. Ik had een tentje voor twee personen, en hij had de kaartjes. Daar gingen we.
Het waren drie geweldige dagen. De sfeer, de muziek, elkaar.
Na de eerste dag gingen we uitgeput in onze tent liggen en na die nacht was het duidelijk dat we van elkaar hielden. Ik voelde me heel erg op mijn gemak bij hem en hij vertelde me dat ik mooi was. Ik had nog nooit zo iets geweldigs meegemaakt. zoiets intens gevoeld. Hij gaf me alles wat ik nodig had. Hij zorgde voor me, hij leerde me alles, hij bewonderde me ook. Na het festival was er echter wel een probleem.
Wij waren verliefd, maar Eric was bijna twee keer zo oud als ik. 15 jaar verschil is niet niks, dat zouden onze vrienden en familie ook zeggen. Ik was bang voor de reavctie van mijn ouders en heb het dus geheim gehouden voor ze. Ik dacht dat ik het atijd nog wel kon vertellen. Zo hielden we het 3 maanden uit. Ik was alleen in die 3 maanden mijn meeste vrienden kwijtgeraakt. Het kon me niet schelen, want ik had Eric. Mensen die me dat niet gunden waren geen echte vrienden, vond ik.
Alleen Tamara bleef mijn vriendin, al bleef ze maar zeggen dat ze er niet blij mee was. Dat ik geobsedeerd was. Ze was gewoon jaloers. Eric was alles wat ik zocht en nodig had. Nu ik hem eindelijk had gevonden was ik compleet, ik had niks meer nodig. Ik was zo ongelovelijk gelukkig. De liefde bleef maar groeien, maar daar kwam ook niets bij: De angst om hem kwijt te raken. Elke keer als ik bedacht hoe heerlijk het was, bedacht ik meteen ook hoe vreselijk het zou zijn om hem te verliezen.
Ik zag ons al samen oud worden, maar ik besefde me ook dat het wel uitzonderlijk is om je eeuwige liefde al op je 16de tegen te komen. Bovendien had ik niet het idee dat hij ons samen in een gezinnetje zag. Dat deed ik wel, ik fantaseerde over de toekomst. Hij was natuurlijk al 31 en hij wilde graag ooit kinderen. Ik ook, maar pas over een hele tijd. dat begreep hij ook, maar tegen die tijd zou hij al heel oud zijn.
Als we dan überhaupt nog bij elkaar waren. Hij zag het al voor zich dat ik straks 20 was, en hij 35, ik 30 en hij 45, ik 40 en hij 55. Dat was bizar om te bedenken. Bovendien merkte ik steeds meer dat we in compleet verschillende werelden leefden. Ik had mijn school, hij had zijn baan. Ik had mijn ouders, die van hem zagen in een verzoringstehuis. Dat soort dingen. Uiteindelijk is het stuk gegaan, en ik was kapot.
Eric was zo belangrijk voor me, ik denk dat hij daar ook een beetje benauwd van werd. Hij wilde zijn eigenlijk leven houden, terwijl ik eigenlijk alleen maar bij hem wilde zijn. Hij zei soms dat we elkaar te vaak zagen. Dat begreep ik niet, Als je van elkaar houdt wil je toch 24 uur per dag bij elkaar zijn? Ik werd steeds verdrietiger van de relatie. We hebben lang gepraat en hij maakte het uit. Ik wist niet meer wat ik moest, ik heb gesmeekt en gehuild, ik hem hem geprobeerd te verleiden en te chanteren, maar hij wist het zeker.
Ik heb 3 weken "ziek" thuis gezeten, tot mijn moeder vroeg of ik haar niet iets moest vertellen. Ze had natuurlijk al lang door dat er iets aan de hand was. Ik heb toen snikkend en stotend het hele verhaal aan haar verteld. En ze was niet eens boos.
Ze heeft me heel erg geholpen, en Tamara ook. Veel van mijn vrienden hebben me vergeven, maar somige ben ik voorgoed kwijt geraakt. Ik wilde verder gaan en heb school weer opgepakt.
Eric kreeg een andere baan. ik heb nooit gevraagd of dat iets met mij te maken had. Ik kom hem soms nog wel eens tegen, maar niet vaak.
Liefde heeft veel kapot gamaakt, en het liefdesverdriet was werkelijk slopend. maar ik ben er wel een heel stuk wijzer van geworden. Ik kijk wel twee keer uit voor ik voortaan nog verliefd wordt.
Door Sanne
